Arda che lüna bionda
a l'è fiurida in cél,
l'è piéna, l'è rotonda,
dólsa come la mél:
stanòcc la fà la röda
per regalà emossiù,
stanòcc la fà la lösa
ma i ghe fà mia atensiù.
Lüna che la te incanta
la tóca i cör mülzì
issé i poeti i canta
de l'òm, del sò destì;
i ghe fà i serenade
pò i cà che i bór ai gacc
insèma ai grì 'n di pracc
e ai dòne inemurade.
Lüna che la camina
per tègn impéss ol mónd,
quando l'è berechina
di ólte la se scónd:
ai mucc la ghe fà i care
la fà sberlüss ol Brèmb
e s'vèd ol firmamènt
tremà söi aque ciare.
Lüna la vagabonda
amisa di pastùr
lassö in de nòcc profonda
l'è 'ntùren come lur:
la mèt in fila i stèle
per disegnà ricàm
forse per regordàm
cos'éle i ròbe bèle...
Lüna come la mama
la scólta söspirà
la zét che spera e brama
'mpó de serenità:
la sdögia i tenerèsse
i nòs momèncc sincér,
la spéa basì e carèsse
möta in di sò pensér...
Lüna e stèle i me segnala
i sentér del paradìs,
col 'l sentimènt, i dìs,
a s'pöl troà la scala.
La lüna pelegrina
tra grate de lümìl
'è pròpe la regina
d'ü mónd sensa confì;
de quate cansunète
i lóda 'l sò ciarùrche
l' fà brüsà d'amùr
ol cör di bèle s-cète.
Stanòcc la lüna biónda
l'è in fiùr per mé e per té
perchè la vagabonda
la sà che te öle bé...
Stanòcc la lüna biónda
l'è in fiùr per mé e per té
L'eterna vagabondala
sà che te öle bé.
